Gelin size bir hikaye anlatıyım ama sizi şimdiden uyarıyım, iniş ve çıkışları ummadığım kadar çok. Benim adım Elyas. Soğuk bir kışın ortasında bir yetimha­nenin kapısının önünde terk edilen bir çoçuğum. Çoçukları olmayan anneler ve babalar bizim yetimha­nemize geldiklerinde bizden birini seçmek üzere heyecanla sıraya gire­bilmek için rekabete giren birçok çocu­klardan biriydim. Bana gülümsediklerinde ve bana ilgi göster­diklerinde ağlamamak için du­dağına ısıran ve kanı görmesinler diye ağzını açmayan şanslı doğulma­yan çocuklardan biriydim. Her bir çocukla konuşurken benide bir duvara çarpıyorlardır. Susmağımı yanlış an­layıp, gözümün önünde başka bir çocuk seçtiklerinde onun arkasınca kıskançlıkla bakardım. Bana ‚niye konuşmuyorsun çocuk?’ diye sorardılar her bir ailenin gidişinden sonra. On­lara sadece gülümseyerek başımı salladığımda bende bir problem olduğunu zannedip, başka anneler ve babalar geldiğinde onların benim durumumu açıklayıp, ‚bu çocuk konuşmuyor’ dediler. Beni değersiz bir eşya gibi arka plana koyardılar. Halbuki neden bu çocuk konuşmuyor diye hiç kimse sorgulamadı. On beş yaşıma geldiğimde oradan kaçmaya karar ver­dim ve hayatımın geri kalan kısmını başka bir ülkede geçirdim. Sabahları derslerimi öğrenir­ken, geceleri çok zor şartlar altında çalıştım. Ve dört yıl sonra mezun olup üniversiteyi ka­zanan en başarı öğrenci olarak seçil­dim. Ne kadar da bu ortama alıştımsa ve arkadaşlar edindimse sanki bir şey­ler eks­ikti. Aradığım mutluluğu ve özgürlüğü bir türlü bula­madım. Sanki arkamda bir kambur taşıdığımı his­sediyordum. Büyüdüğüm yer, Izmirim beni geri çağırıyordu. Ruhumun isteğine kendimi verdim ve geri döndüm. Ama yine de geri kalan hayatımla ne başlayacağımı bilmiyordum. Taki hayatımın dönem noktasına sebep olan bir kızla tanıştığıma kadar. İşte her şey bir bahar sabahı başladı. O bahar sabahında gözle­rimi alamadığım bu güzel kız benim karanlık dünyama bir güneş gibi doğdu. Onun adı Aylin’dı. O bana mucizelerin gerçekleşe bilen bir dünyaya inandıran tek insan oldu.

 Elyas Demirci